کفش دست‌دوز تبریز در یک قدمی جهانی‌شدن/ گامی چرمی برای برندینگ یک صنعت
تاریخ انتشار: ۱۳ مرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۹۸۸۶۸۲
به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان؛ ۱۵ اردیبهشت بود که گذر رئیس‌جمهور به بازار کفش تبریز افتاد. بازاریان این حضور را «یهویی» خواندند. خروجی حضور روحانی یک جمله دستوری بود که در نشست خبری‌اش مطرح کرد: «کفش تبریز باید ثبت جهانی شود».
هنوز نشده؛ اما نمی‌توان گفت که اتفاقات خوبی هم نیفتاده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کفش تبریز برای تبریز یک برند است. مثل فوتبال برای برزیل، مثل ایفل برای پاریس، مثل هیوندا برای کره جنوبی، گل برای هلند و... وقتی از برند صحبت می‌کنیم، منظورمان هم این است که وقتی اسم کالایی زمزمه می‌شود، بلافاصله تصویری از یک شهر یا کشور در ذهن تداعی می‌شود. کفش چرم برای تبریز همان است.
برند اصولاً به چیزی گفته می‌شود که یک نفر را از یک جای دور به شهرمان می‌کشاند، می‌تواند یک نیت باشد یا یک هدف، یا یک انگیزه. همان‌که برای پایتخت گردشگری جهان اسلام بسیار لازم است. تبریز، این کهن‌شهر ایران به‌عنوان پایتخت گردشگری بین ۵۷ کشور اسلامی در سال ۲۰۱۸ میلادی انتخاب شده است. رویدادی که فرصت تکرار آن در خوش‌بینانه‌ترین حالت بعد از ۵۷ سال دیگر برای یکی از شهرهای ایران می‌تواند پیش بیاید.
کفش تمام‌چرم تبریز ثبت ملی شدحال در نیمه سال، یک خبر خوش به تبریز می‌رسد: «کفش تبریز بالاخره ثبت ملی شد». سؤالی که پیش می‌آید این است: «مگر نشده بود؟» رئیس اتحادیه کفاشان تبریز می‌گوید «نشده بود، هرچند باید سال های پیش این اتفاق می‌افتاد، اما احساس می‌کنم کسانی بودند که نمی‌خواستند...».
«۳ سال است که برای ثبت ملی و جهانی کفش تبریز تلاش می‌کنیم و بالاخره در هفته اخیر نامه آمد که کفش تمام‌چرم تبریز ثبت ملی شده است»؛ این را علیرضا جباریان فام، رئیس اتحادیه کفاشان تبریز می گوید.
او می‌گوید بسیاری از کشور‌های همسایه در کمین بودند که کفش چرم را به اسم خود ثبت کنند، اما «خوشبختانه ما با پشتکار و زمان‌سنجی خود توانستیم این عنوان را برای تبریز کسب کنیم».
۹۵درصد کفش‌های تمام چرم کشور در تبریز تولید می‌شود و بیش از ۶۰درصد تولید کفش کشور در تبریز اتفاق می‌افتد.
جباریان با یادآوری اینکه «تبریز قدمت بسیار زیادی در حوزه کفش دارد»، می‌گوید: ۹۵درصد کفش‌های تمام چرم کشور در تبریز تولید می‌شود و بیش از ۶۰درصد تولید کفش کشور در تبریز اتفاق می‌افتد.
او همچنین اعلام می‌کند: «هم‌اکنون ۴هزار و ۵۸۰واحد تولیدی در صنعت کفش در تبریز فعالیت می‌کنند و اتحادیه کفاشان تبریز به‌عنوان بزرگ‌ترین اتحادیه تولیدی کشور شناخته می‌شود که در سال ۹۵ به‌عنوان اتحادیه برتر و نمونه کشور انتخاب شدیم».
او به خاطر ثبت کفش دست‌دوز تمام‌چرم تبریز در فهرست آثار ملی خوشحال است و می‌گوید که تصمیم گرفته‌ایم در ۱۵شهریور امسال طی یک همایشی ثبت ملی کفش تبریز را جشن بگیریم که در این همایش مسئولان و مقامات کشوری و استانی هم حضور خواهند داشت.
حال خبر خوش‌تر رئیس اتحادیه کفاشان تبریز این است که «تلاش برای ثبت جهانی کفش چرم تبریز آغاز شده است»؛ گامی واقعی‌تر برای برندینگ یک صنعت.
این‌روز‌ها که تبریز میزبان مسافران و مهمانان بیش‌تری نسبت به سال‌های گذشته است، می‌توان از ازدحام بازار کفش تبریز صدا‌های خوبی شنید. اصلاً هدف از برندسازی هم همین است که کسی کفش نخریده تبریز را ترک نکند. هدف این است که برای یک‌بار هم شده از بازار کفش دیدن کنند.
اما نمی‌توان کتمان کرد که در سال‌های اخیر رکود در بازار کفش تبریز حاکم بوده است؛ حتی حضور سرزده رئیس‌جمهور هم به خاطر شنیدن مشکلات بود نه گفتن خداقوت! رئیس اتحادیه کفاشان تبریز مدعی می‌شود که «ترکیه عامل اصلی رکود کفش و پوشاک در کشور ماست و بعد‌ها خواهیم فهمید چه ضربه‌های بزرگی به ما زده‌اند».
حال آنچه اهمیت دارد، این است که بتوانیم در شرایط فعلی کفش تبریز را به جایگاه اصلی خود برسانیم، کفشی را که همه می‌دانند «در کیفیتش هیچ شکی نیست».
یکی دیگر از دلایل اهمیت کفش تبریز این است که روند دوختن آن آسان نیست و از دست هرکسی برنمی‌آید. استاد فیاض‌دل، کفاش بنام تبریزی می‌گوید: «ساعت ۶ صبح می‌روم به مغازه کوچکی که سال‌هاست دارم. تا ۱۱ شب هم همان‌جا می‌مانم و در روز‌هایی که مداوم و خوب کار کنم، حداکثر ۳ جفت کفش می‌توانم بدوزم».
او توضیح می‌دهد که «در حقیقت کفش‌هایی که من می‌دوزم صد در صد چرم اصیل هستند. در تبریز شاید ۲۰ یا ۳۰ نفر مثل من به‌صورت دست‌ساز کفش بدوزند که همین کم بودن تولیدکنندگان باعث شده ارزش کفش‌های ما نسبت به دیگر سبک‌ها و سیاق‌ها بیشتر شود».
او راست می‌گوید، چون رئیس اتحادیه کفاشان تبریز هم تأیید می‌کند که در گذشته در تبریز بالای ۶۰۰ کفاش بودند که مشغول دوختن کفش تمام‌چرم بودند، ولی حالا این رقم به زیر ۵۰ نفر کاهش یافته است.
استاد فیاض‌دل درباره بازار فروش خود نیز می‌گوید: «مثلاً من وقتی هرروز ۲ یا ۳جفت کفش می‌دوزم، روی دستم نمی‌ماند و همه به فروش می‌روند. اکثر خریداران مشتریان قدیمی هستند که از اول زندگی‌شان کفش تبریز پوشیده‌اند و حالا عادت کرده‌اند. یکی از ویژگی‌های کفش تبریز این است که کسی که چند مدت آن را بپوشد، به‌شدت مجذوب کیفیت خاص آن می‌شود. البته جوانانی هم که پول زیادی دارند می‌آیند می‌خرند، ولی تعدادشان کم است».
او در پاسخ به این سؤال که بزرگ‌ترین مشکل ما در حوزه تولید کفش در تبریز چیست، یک شی کوچک از کشو میزش بیرون می‌آورد و می‌گوید: «اینکه حتی ما قادر نیستیم یک ابزار اولیه برای دوخت کفش را خودمان بسازیم، به نظر من بزرگ‌ترین کمبودی است که امروزه با آن مواجه هستیم. این قطعه برای ساخت کفش به کار می‌آید و تنها یک قطعه آهنی کوچک است درحالی‌که از ترکیه وارد می‌شود و برای ما ۲۰۰ هزار تومان آب می‌خورد».
حال سؤال مهم این است که ثبت کفش تبریز در فهرست آثار ملی چقدر خوشحال‌کننده است و چقدر می‌توانیم برای ثبت آن در فهرست آثار جهانی امیدوار باشیم؟
رضا خلیلی، مدیرعامل سازمان توسعه گردشگری شهرداری تبریز می‌گوید: «برندسازی، لازمه توسعه گردشگری است و ما می‌توانیم به قضیه از این‌جهت نگاه کنیم که گامی مثبت برای جذب گردشگران داخلی برداشته‌ایم».
او توضیح می‌دهد که وقتی یک محصول ثبت ملی می‌شود، جلوی بسیاری از آسیب‌ها برای آن محصول گرفته می‌شود و از نگرانی‌های تولیدکنندگان در قبال محصولات تقلبی کاسته می‌شود.
خلیلی می‌گوید: «کفش چرم تبریز قطعاً پتانسیل‌های لازم را برای ثبت جهانی دارد، اما لازمه آن در وهله اول حمایت مسئولان و پیگیری آن‌هاست و در کنار آن، معرفی کفش تبریز توسط رسانه‌ها به جهان می‌تواند زمینه را برای این اتفاق خوب فراهم سازد».
واقعیت این است که کفش تبریز کمی گران است. البته برای خودمان. کسی که بخواهد کفش تمام‌چرم تبریز را بپوشد باید ۲۰۰ الی ۳۰۰ هزار تومان خرج کند تا بتواند به تعریف اصیل یک کفش تمام‌چرم برسد. اما جالب است که همین کفش ارزشمند و گران‌بهای ما به خریداران خارجی به قیمت ۱۰ دلار به فروش می‌رود. چیزی که باعث شده پاکستانی‌ها و دیگر همسایه‌ها ماشین ماشین کفش از ما بخرند؛ آیا برای این اتفاق باید خوشحال باشیم یا ناراحت؟
منبع: مهر
انتهای پیام/ی
منبع: باشگاه خبرنگاران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۹۸۸۶۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عاملان قتل خیابانی در یک قدمی میز محاکمه
مرد عصبانی که پسر جوانی را در حین خفت‌گیری از دوستش به قتل رسانده بود به‌زودی در دادگاه کیفری تهران محاکمه خواهد شد.
به گزارش مشرق، رسیدگی به این پرونده از ۵ مرداد سال ۱۴۰۱ با گزارش یک درگیری مرگبار به پلیس آغاز شد. پس از آن مأموران به محل درگیری در ۲۰ متری جوادیه رفتند و پس از بررسی‌های اولیه مشخص شد که جوانی به نام سهراب بر اثر ضربات چاقو به قتل رسیده است.
در نخستین گام از تحقیقات، مأموران به پرس و جو از شاهدان عینی پرداختند و پی بردند که درگیری میان چند نفر رخ داده و فردی به نام کیوان به همراه دوستش مرتکب قتل شده‌اند.
یکی از شاهدان به مأموران گفت: وقتی درگیری شروع شد کیوان با چاقو به جان سهراب افتاد و آنقدر به او ضربه زد که روی زمین افتاد و بعد دوستش نیز با لگد ضربه‌ای به صورت او کوبید که دیگر تکان نخورد.
پس از آن مأموران به سراغ دوربین‌های مداربسته محل درگیری رفتند و بعد از بازبینی روشن شد که کیوان ضربات چاقو را به مقتول زده است.
با به دست آمدن این سرنخ دو متهم این پرونده شناسایی و بازداشت شدند و پس از انتقال به پلیس آگاهی و در همان بازجویی‌های اولیه به درگیری اعتراف کردند.
کیوان در توضیح ماجرا به مأموران گفت: شب حادثه برای خرید از مغازه دوستم از خانه خارج شدم، وقتی جلوی مغازه‌اش رسیدم مقتول با دو نفر دیگر که داخل خودرو بودند به طرز مشکوکی داخل مغازه را نگاه می‌کردند. دوستم گفت احتمالاً اینها می‌خواهند خفت‌مان کنند. دقایقی بعد من و دوستم سوار موتور شدیم و رفتیم. سر یک چهارراه من به بهانه خوردن جگر از موتور پیاده شدم و دوستم با موتور به مسیرش ادامه داد که ۱۰۰ متر جلوتر آنها دوستم را خفت کردند. من با صدای داد و فریاد دوستم به سمت‌شان دویدم و دیدم مقتول در حالی که مست بود و چاقویی هم به دست داشت دوستم را به کرکره مغازه‌ای می‌کوبد.
وی افزود: من برای نجات دوستم جلو رفتم که چاقوی سهراب به دستم خورد و عصبانی شدم و برایش چاقو کشیدم و چند ضربه به او زدم که روی زمین افتاد.
متهم در پاسخ به این سؤال که دوستت چه نقشی در ماجرای قتل داشت، گفت: او نقشی نداشت. فقط او را کتک می‌زدند که من رسیدم.
پس از آن متهم ردیف دوم تحت بازجویی قرار گرفت و گفت: من نقشی در درگیری نداشتم فقط وقتی دیدم کیوان خیلی عصبانی است و می‌خواهد سر مقتول را ببرد مانعش شدم و با پا به سر مقتول زدم تا کیوان متوجه شود سهراب فوت کرده است.
در ادامه پزشکی قانونی هم در گزارشی علت مرگ را ضربه با جسم نوک تیز و برنده به اندام‌های حیاتی اعلام کرد.
با اعتراف صریح متهمان و تکمیل تحقیقات، برای کیوان به اتهام قتل عمدی، ایراد جراحات مؤثر در فوت و برای دوستش به اتهام ایراد ضرب عمدی فاقد اثر به سر مقتول و همینطور توهین عملی کیفرخواست صادر و پرونده برای رسیدگی به شعبه ۱۳ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد تا متهمان به‌زودی در دادگاه از خود دفاع کنند.
در این میان مادر مقتول با حضور در دادسرا درخواست قصاص و اشد مجازات برای متهمان را مطرح کرد.
منبع: روزنامه ایران
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت